... در فرهنگ ما مسئولیت و تقصیر اغلب با یکدیگر همراهند اما یکسان نیستند. اگر روزی از خواب بیدار شوید و نوزادی جلوی در خانه شما باشد، تقصیر شما نخواهد بود که بچه را در آنجا گذاشته اند، اما آن نوزاد "حوزه ی مسئولیت " شماست. شما باید تصمیم بگیرید که چکار کنید. در نهایت هر تصمیمی بگیرید مشکلاتی به همراه خواهد داشت و شما مسئول آن مشکلات هم خواهید بود.
... تقصیر مربوط به گذشته است، مسئولیت مربوط به زمان حال.
... هیچکس، هیچوقت مسئول وضعیت شما نیست. جز خودتان. افراد زیادی ممکن است در ناراحتی شما مقصر باشند، اما هیچکس هیچوقت مسئول ناراحتی شما نیست جز خودتان. دلیلش این است که همیشه شما هستید که تصمیم میگیرید هر چیزی را چگونه ببینید. چگونه بر هر چیزی ارزش بگذارید، همیشه شما هستید که معیاری را انتخاب می کنید تا تجاربتان را با آن بسنجید.
مارک منسون : از کتاب هنر ظریف بیخیالی
زیادی به همه چیز اهمیت میدین؟
حس میکنین حقتون زندگی یا شرایط فعلیتون نیست؟
فکر میکنین آدم منحصر به فردی هستین؟
حس میکنین دارین با مشکلات خیلی سنگینی دست و پنجه نرم میکنین؟
حس میکنین بقیه مشکلاتتون رو درک نمیکنن؟
این کتاب مناسب شماست.
شاید مهم ترین توانمندی که اول و آخر همه ی موفقیت ها بهش ختم میشن مسئولیت پذیری باشه...
مسئولیت پذیری نه به معنای تحویل یه کار، تا فلان موقع، با یک کیفیت قابل قبول یا حتی فوق العاده.
مسئولیت پذیری در زندگی فردی
یعنی من در راس امور زندگی خودمم.
"یعنی درک اینکه هرقدر هم از دیگران راهنمایی و حمایت شده باشم، درنهایت، مسئولیت شیوه زندگی‌ام به عهده خودمه. " اروین یالوم
یعنی این منم که داروسازی رو انتخاب کردم، اگر مجبورم کردن یا فکر میکنم اشتباه کردم این منم که باید براش یه کاری بکنم، اگرم با علاقه اومدم این من بودم که برای هدفم تلاش کردم و بهش رسیدم ولی همچنان حواسم هست تا اگر چیزی طبق نقشه پیش نرفت فرمون زندگی رو بگیرم و برش گردونم تو جاده ...
هیچوقت، هیچ جا از مسئولیت پذیری شونه خالی نمیکنم، و مسئولیت تصمیم گیری درباره چگونه زندگی کردنم رو گردن هیچکس و هیچ چیز دیگه ای، از مامان تا بابا، مشاور کنکور، خدا و امام زمان ، سرنوشت و دین و ... نمیندازم.
تصمیم میگیرم و پاش وایمیستم.
مسئولیت پذیری یعنی اگر انتخاب کردی و اومدی داروسازی دیگه نق نزن که بازار کارش بده. حقوقش اونقدری که میخواستم نیست، نمیدونم باید چیکار کنم، نمیدونم باید از کجا شروع کنم، هیچ استادی پیدا نمیشه بهم بگه باید چیکار کنم، اگر دانشگاه تهران بودم وضعم بهتر بود و ...
تصمیم گرفتم پای عواقبشم میمونم. در درجه اول مشکلات رو تشخیص میدم، تشخیص میدم کجاها دارم از چه تصمیمی شونه خالی میکنم، بعدم تصمیم میگیرم که یا باهاشون کنار بیام، یا میرم براش یه کاری میکنم.
اگر دوست داشته باشین میتونین تلگرام با هشتگ #مسئولیت_پذیری و اینجا مطالب بیشتری درباره مسئولیت پذیری و راه های تقویتش پیدا کنین.